Λένε, πως στη μνήμη μας χαράσσονται ανεξίτηλα, μυρωδιές, γεύσεις και εικόνες… Κάθε φορά λοιπόν που βρίσκομαι σε κάποιο μανάβικο, μυρίζω τα φρούτα και τα λαχανικά , μπας και ξυπνήσουν μνήμες από τα παιδικά μου χρόνια στο χωριό… Είχα την τύχη να μεγαλώσω σε ένα μικρό χωριουδάκι ,όπου όλα τα σπίτια είχαν τον δικό τους κήπο και οι νοικοκύρηδες φύτευαν και καλλιεργούσαν τα δικά τους φυτά ,από ντόπιες ποικιλίες σπόρων… Οι ντομάτες του εμπορίου ,φανταχτερές και κόκκινες, τραβούσαν την προσοχή μου αλλά δεν υπήρχε καθόλου άρωμα ,ούτε και γεύση και η ομοιομορφία τους με παρέπεμπε σε…κλώνους… Έτσι αποφάσισα λίγα χρόνια πριν ,να κάνω μια μικρή έρευνα στο χωριό μου ,με σκοπό να συγκεντρώσω όποια ντόπια ποικιλία θα έβρισκα και να την αναπαραγάγω. Ξεκίνησα πόρτα πόρτα να επισκέπτομαι τις γιαγιάδες και να ψάχνω για το σπόρο εκείνης της χοντρής ντομάτας, που άφηνε το άρωμα της στα χέρια μου και η γεύση της ήταν μοναδική… Αφού επισκέφτηκα σχεδόν τα περισσότερα σπίτια στο χωριό, έκπληκτη και απογοητευμένη βρέθηκα μπροστά σε μια τραγική διαπίστωση….Οι γυναίκες του χωριού δεν κρατούσαν πλέον σπόρους … -“Τα δικά μας φυτά αργούν πολύ να γίνουν…γι αυτό αγοράζουμε από το γεωπόνο έτοιμα , μεγάλα φυτά ,τα φυτεύουμε από τον Απρίλη και τρώμε ντομάτα τον Ιούνιο… Αν περιμένουμε τα δικά μας, ώσπου να φυτρώσουν, να μεγαλώσουν … καλό Αύγουστο θα φάμε ντομάτα κορίτσι μου.. Όπως και με τα κοτόπουλα… που να κάθεσαι τώρα να βάζεις κλωσαριές και να μεγαλώνεις πουλιά…. Τα αγοράζεις έτοιμα και τέλειωσε η φασαρία…. Εξέλιξη, πρόοδος… κάποτε τυρρανιόμασταν… τώρα όλα είναι απλά…” Αυτή ήταν η απάντηση που έπαιρνα …Τώρα όλα είναι απλά …που να τυρρανιέσαι… Γυρνούσα σχεδόν ένα ολόκληρο πρωινό από σπίτι σε σπίτι και παντού έβρισκα την ίδια κατάσταση…. Μια έντονη ανησυχία άρχισε να με καταλαμβάνει…Μα πως είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό? Δεν κατάλαβαν πόσο πολύτιμοι είναι οι σπόροι και άφησαν τόσο εύκολα να χαθούν? Τελευταία μου ελπίδα η θεία Ευγενία, ένας άνθρωπος με ιδιαίτερες ευαισθησίες για τη φύση και το περιβάλλον , που μάζευε κι αποξήρανε πολλά φυτά. -“Έλα , κάτσε και θα σου δείξω τί έχω” …είπε κι έβγαλε από ένα πάνινο σακούλι , κομμάτια εφημερίδες ,που μέσα τους φύλαγε τυλιγμένα τα πολύτιμα σποράκια… “Αυτοί οι σπόροι είναι από τη χοντρή ντομάτα που ψάχνεις κι εδώ έχω καλαμπόκι κι εδώ ρεβύθι και λιόσπορα …” Εκείνη τη στιγμή ήταν σα να μου χάριζε το πιο πολύτιμο δώρο…τί χρυσάφια και τί ασήμια… Αγκάλιασα σφιχτά αυτόν τον υπέροχο άνθρωπο κι έγραψα με λεπτομέρειες όλες τις οδηγίες που μου έδωσε για την καλλιέργεια και τη φύλαξή τους.
–“Μη φυτέψεις ποτέ τα δικά μας φυτά μαζί με τα αγορασμένα. Τα έντομα θα τα μπασταρδέψουν και θα χάσεις τελείως το σπόρο” …
Κράτησέ με…κράτησε με σφιχτά..Μην μ΄ αφήσεις… Γιατί αν μ΄ αφήσεις θα πεθάνω…και μαζί μ΄ εμένα θα πεθάνεις κι εσύ…Γιατί ο Δημιουργός, μας έπλασε για να ζούμε παρέα…Εσύ να με προστατεύεις κι εγώ να σου δίνω τροφή…Μην μ΄αφήσεις ποτέ!!!
Τα δικά μας φυτά… τα λόγια της θείας μου τριγύριζαν στο μυαλό μου…Πόσο δίκιο είχε… Οι ντόπιοι σπόροι ,είναι τα δικά μας φυτά, τα συμβατά με τον άνθρωπο. Αυτά που μας χάρισε ως πολύτιμο δώρο ο Δημιουργός, για να εξασφαλίσουμε την επιβίωσή μας! Είναι αληθινά τρομακτική η διαπίστωση του πως έχουν εξαπλωθεί κι έχουν κυριαρχήσει οι μεγάλες πολυεθνικές εταιρίες, ακόμα και στα πιο μικρά κι απόμερα χωριά. Ανίδεοι κι ανυποψίαστοι οι αγρότες και οι μικροί καλλιεργητές, εμπιστεύονται τον γεωπόνο ως ειδικό κι αγοράζουν τα μεγάλα κι έτοιμα φυτά του. Ρωτώντας λοιπόν έναν γεωπόνο αν για τα φυτά του χρησιμοποιεί ντόπιες ποικιλίες, η απάντησή του ήταν πως όλα ελέγχονται και πως η ιδιοκτήτρια εταιρία δεν επιτρέπει την αναπαραγωγή του σπόρου από τα φυτά της ,γιατί έχει κατοχυρώσει… “πνευματικά δικαιώματα”. …. Άλλο και τούτο πάλι….πνευματικά δικαιώματα σε κάτι που υπήρχε από πάντα και που ανήκει σε όλους? Έτσι ,ο αγρότης φτάνει να εξαρτάται από τις πολυεθνικές και να μην έχει δικαίωμα αναπαραγωγής ή να αγοράζει τα υβρίδια τα οποία ,σε περίπτωση που κρατήσει σπόρο για να τον φυτέψει την επόμενη χρονιά, δε θα πάρει καθόλου καρπό ή αν θα πάρει θα είναι υποβαθμισμένος… Στην εποχή της Μοσάντο λοιπόν ,κυριαρχούν τα υβρίδια , τα άνοστα , άοσμα κι ομοιόμορφα λαχανικά και φρούτα ενώ στο όνομα της απαλλαγής του φόρτου εργασίας , του κάματου και της σύντομης παραγωγής και κυρίως της άγνοιας , θυσιάζονται οι ντόπιες ποικιλίες που έδιναν άρωμα, γεύση και το πιο σημαντικό ..δεν ήταν γενετικά τροποποιημένες. Αν αυτό δεν είναι υποδούλωση …τί μπορεί να είναι? Πώς να εξηγήσεις αυτήν την τρελή κατάσταση ,που ο άνθρωπος εγκατέλειψε το δώρο του Δημιουργού, τον σπόρο που δωρεάν η φύση του παρείχε ,για να πληρώνει και να αγοράζει τα υβρίδια και τα μεταλλαγμένα , θέτοντας και τον εαυτό του σε πλήρη εξάρτηση από τις πολυεθνικές….αλλά βάζοντας και σε κίνδυνο την υγεία του και το μέλλον των παιδιών του…. Ποιο νοήμων Ον διαπράττει τέτοια ύβρις προς το Θείο σχέδιο? Δε θα ξεχάσω ποτέ πόσο μεγάλη συγκίνηση ένιωσα όταν άκουσα μια ιστορία ενός σπόρου που μιλούσε στον άνθρωπο:
Κράτησέ με…κράτησε με σφιχτά..Μην μ΄ αφήσεις… Γιατί αν μ΄ αφήσεις θα πεθάνω…και μαζί μ΄ εμένα θα πεθάνεις κι εσύ…Γιατί ο Δημιουργός, μας έπλασε για να ζούμε παρέα…Εσύ να με προστατεύεις κι εγώ να σου δίνω τροφή…Μην μ΄αφήσεις ποτέ!!!
– ” Κράτησέ με…κράτησε με σφιχτά..Μην μ΄ αφήσεις… Γιατί αν μ΄ αφήσεις θα πεθάνω…και μαζί μ΄ εμένα θα πεθάνεις κι εσύ…Γιατί ο Δημιουργός, μας έπλασε για να ζούμε παρέα…Εσύ να με προστατεύεις κι εγώ να σου δίνω τροφή…Μην μ΄αφήσεις ποτέ!!!!”….
Οι ντομάτες του εμπορίου ,φανταχτερές και κόκκινες, τραβούσαν την προσοχή μου αλλά δεν υπήρχε καθόλου άρωμα ,ούτε και γεύση και η ομοιομορφία τους με παρέπεμπε σε…κλώνους…
Οι ντομάτες του εμπορίου ,φανταχτερές και κόκκινες, τραβούσαν την προσοχή μου αλλά δεν υπήρχε καθόλου άρωμα ,ούτε και γεύση και η ομοιομορφία τους με παρέπεμπε σε…κλώνους…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου