Η ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΩΝ
ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΠΟ Ο,ΤΙ ΒΛΕΠΕΙ ΚΑΙ Ο,ΤΙ ΤΟΥ ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ ΝΑ ΒΛΕΠΕΙ ΓΥΡΩ ΤΟΥ ΑΛΛΑ ΚΑΙ Ο,ΤΙ ΤΟΥ ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ ΝΑ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ, ΘΕΩΡΕΙ ΠΩΣ Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΓΕΜΑΤΗ ΑΠΟ ΤΑΛΑΙΠΩΡΙΕΣ , ΦΟΒΙΕΣ, ΨΕΜΑΤΑ……. ΚΑΙ ΜΑΖΙ ΜΕ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΟΝ ΕΧΟΥΝ ΔΑΣΚΑΛΕΨΕΙ ΝΑ ΤΑ ΥΠΟΜΕΝΕΙ………….ΚΑΙ ΝΑ . . . . ΕΛΠΙΖΕΙ……
ΤΙ ΟΜΩΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ??????
ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΕΚΜΕΤΑΛΕΥΟΝΤΑΙ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΕΔΩ ΚΑΙ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΧΡΟΝΙΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ, ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΚΑΛΑ ΠΩΣ ΝΑ ΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΝΤΑΙ ΤΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ….. ΚΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΓΝΩΣΗ ΠΟΥ ΥΠΕΚΛΕΨΑΝ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΠΑΡΗΓΑΓΑΝ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΦΩΤΕΙΝΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ , ΤΟΥΣ <<ΕΛΛΗΝΕΣ>>…….. ΑΡΧΙΣΑΝ ΝΑ ΣΧΕΔΙΑΖΟΥΝ ΤΗΝ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΗ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ, ΣΤΕΡΩΝΤΑΣ ΠΡΩΤΑ ΤΗΝ ΓΝΩΣΗ ΑΠΟ ΑΥΤΗΝ ΚΑΙ ΜΕ ΠΟΛΕΜΟΥΣ –ΣΦΑΓΕΣ ΚΑΙ ΜΕ ΓΕΝΙΚΕΥΜΕΝΗ ΔΙΑΣΠΟΡΑ ΦΟΒΟΥ, ΕΠΙΚΥΡΙΑΡΧΗΣΑΝ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ.
ΣΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΔΙΕΔΩΣΑΝ ΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΩΝΤΑΣ ΤΑ ΕΚΚΟΛΑΠΤΗΡΙΑ ΤΗΣ …. (ΟΛΑ ΤΑ ΔΟΓΜΑΤΑ)..
ΑΥΤΑ ΤΑ ΔΥΟ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΒΑΣΙΚΑ ΕΡΓΑΛΕΙΑ ΤΩΝ ΕΠΙΚΥΡΙΑΡΧΩΝ ΠΟΥ ΤΑΛΑΝΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ….
ΦΟΒΟΣ ΚΑΙ ΕΛΠΙΔΑ………..ΠΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ ΒΕΒΑΙΑ ΣΤΗΡΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΔΙΑΙΩΝΙΣΗ ΤΟΥΣ ΣΤΗΝ ΓΕΝΙΚΕΥΜΕΝΗ ΑΓΝΟΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΜΕΘΟΔΕΥΜΕΝΗ ΠΑΡΑΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ.
ΑΣ ΤΑ ΔΟΥΜΕ ΛΙΓΟ ΠΙΟ ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ………..
ΦΟΒΟΣ
Ο φιλόσοφος Bertrand Russel διαπιστώνει πως :
«κανένας άνθρωπος ούτε ομάδα ούτε έθνος δεν μπορεί να ενεργήσει ανθρώπινα ή να σκεφθεί σωστά υπό το κράτος ενός μεγάλου φόβου.»
Η καλλιέργεια του φόβου για να είναι αποτελεσματική, θα πρέπει αυτός που τον διαχειρίζεται να γνωρίζει καλά την ψυχοσύνθεση του ακροατηρίου του. Ο φόβος είναι μία μορφή έντονης λύπης για ένα δυσάρεστο επερχόμενο, ένα κακό που δεν βλέπουμε, αλλά μπορούμε να φανταστούμε.
Έτσι όποτε ο διαχειριστής χρειάζεται να προκαλέσει τον φόβο,
Χρησιμοποιεί κυρίως όλα όσα έχει να πει που δεν είναι ευχάριστα.
Στη συνέχεια, θα πρέπει να πείσει ότι η πρότασή του θα απαλλάξει τους ακροατές από τον φόβο, πράγμα που προαπαιτεί την καλή γνώση των πραγμάτων που φοβίζουν το συγκεκριμένο κοινό.
Γενικά, οι άνθρωποι φοβόμαστε περισσότερο:
1. Κάτι που μπορεί να μας βλάψει σύντομα και ανεπανόρθωτα ή που μπορεί να διορθωθεί από ανθρώπους που αντιπαθεί (και άρα, να τους ενδυναμώσει).
2. Τους ανθρώπους που έχουν τη δύναμη να προκαλέσουν το κακό που φοβόμαστε και τους φιλοχρήματους, επειδή το χρήμα είναι ισχυρό κίνητρο.
3. Τους ανθρώπους που έχουν προκαλέσει το ίδιο κακό στο παρελθόν και εκείνους των οποίων τα συμφέροντα συγκρούονται με τα δικά μας ή με τα συμφέροντα ισχυρών ανθρώπων που εμπιστευόμαστε.
4. Όσους έχουν αδικηθεί στο παρελθόν και διψούν για εκδίκηση, ειδικά όσους δεν δείχνουν οργισμένοι, οπότε είναι πιθανόν να δράσουν απροσδόκητα.
Ολοκληρώνοντας την ανάλυσή του για το φόβο ο Αριστοτέλης αποκαλύπτει πως, για να καλλιεργηθεί ο φόβος,
«δεῖ τινα ἐλπίδα ὑπεῖναι σωτηρίας, περὶ οὖ ἀγωνιῶσιν.» Πρέπει, δηλαδή, να υπάρχει μία ελπίδα, κάτι για το οποίο να αγωνιούν, γιατί αυτός που δεν ελπίζει, δεν φοβάται!
ΕΛΠΙΔΑ:
«Το όνειρο που βλέπουμε ξυπνητοί είναι η ελπίδα».
Είπε ο Αριστοτέλης.
«Είναι το χειρότερο κακό διότι παρατείνει τα βάσανα των ανθρώπων».
Είπε ο Νίτσε
Η ελπίδα είναι άτιμο πράγμα. Εύκολα ρίχνει τον άνθρωπο στην αδράνεια και τον κάνει να πιστεύει σε χίμαιρες και Μεσσίες. Τον αποδυναμώνει, τον κάνει να αισθάνεται μικρός κι εξαρτώμενος από εξωτερικούς παράγοντες ή όπως λέει μία παροιμία
«Οι δυνατοί έχουν θέληση, οι αδύναμοι έχουν ελπίδα».
Η αρχαία ελληνική τραγωδία ήταν θεραπευτική, επειδή μεταξύ άλλων δεν πρόσφερε ελπίδα. Η κάθαρση ήταν το αποτέλεσμα της ταύτισης του θεατή με τον ήρωα, ο οποίος, όποιες κι αν είναι οι επιλογές του, στο τέλος θα υποστεί τις συνέπειες των πράξεών του.
Κάποτε, ούτε καν αυτές. Θα υποστεί μέχρι τέλους τις συνέπειες κάποιας κακής συγκυρίας, μιας τυχαιότητας.
Η κάθαρση του θεατή επέρχεται ως αποτέλεσμα του συντονισμού του με τις πραγματικότητες της ζωής. Η ελπίδα δεν έχει ρόλο, ούτε όταν ο Ευριπίδης επινόησε τον από μηχανής θεό.
Σήμερα, χρησιμοποιούμε την έκφραση «από μηχανής θεός» για να δηλώσουμε μία απρόσμενη λύση που εμφανίζεται ξαφνικά και λύνει προβλήματα.
Στην τραγωδία, όμως, οι θεοί είναι αυτοί που προκάλεσαν τα προβλήματα εξ’ αρχής και ο Ευριπίδης τους «υποχρεώνει» να τα λύσουν.
Επιπλέον, εκείνοι οι θεοί δεν έχουν καμία σχέση με ό, τι σήμερα ονομάζουμε θεότητα. Είναι ανθρώπινοι, κάνουν λάθη, μετανιώνουν, θυμώνουν και αγαπούν.
Είναι άνθρωποι που ζουν σε άλλη διάσταση. Αυτό λοιπόν που βιώνει ο θεατής, ακόμα και όταν η λύση του δράματος επιτυγχάνεται με την επέμβαση του θεού, είναι η κάθαρση που προσφέρει η αποκατάσταση της κανονικότητας από εκείνον που τη διατάραξε.
Ο θεατής στην τραγωδία δεν ελπίζει σε μαγική λύση. Αναμένει απλώς να ολοκληρωθεί ο κύκλος των παθημάτων και να επανέλθει η τάξη στη ζωή των ανθρώπων.
ΑΡΑ ΝΑ ΦΟΒΑΜΑΙ Η’ ΝΑ ΕΛΠΙΖΩ?
Με την ελπίδα που συνοδεύεται από άγνοια, εξαπατά κανείς τον εαυτό του, από φόβο ν’ αντικρίσει την πραγματικότητα. Με τον φόβο συσκοτίζει τη λογική του και παραδίδεται στο έλεος εκείνου που εμπορεύεται την ελπίδα.
Σ’ έναν φαύλο κύκλο παθημάτων, η ελπίδα γεννά τον φόβο και κατόπιν τον εμποδίζει να οδηγήσει την ψυχή στην κάθαρση, στην απελευθέρωση,για την οποία απαιτείται η κατανόηση της πραγματικότητας.
Ο φόβος εγκλωβισμένος ψάχνει την ελπίδα. Ένας κύκλος ατέρμονης, ανατροφοδοτούμενης σύγχυσης.
Πριν ξεκινήσετε για την κάλπη, αφιερώστε λίγα λεπτά και σκεφτείτε. Απομονωθείτε για λίγο από κάθε περισπασμό και αναλογιστείτε τι ακριβώς μας έχει συμβεί. Πώς έγινε και αποδεχτήκαμε τον παραλογισμό. Γιατί δεν τολμάμε να σκεφτούμε λογικά.
Οι μισοί έλληνες ψηφίζουμε κυνηγώντας την ελπίδα
Οι άλλοι μισοί ψηφίζουμε για να απαλλαγούμε από τον φόβο.
Κι όλοι μαζί καμαρώνουμε για το ορθολογικό πνεύμα των προγόνων μας, ενώ επαναλαμβάνουμε αμήχανα εκείνο που ποτέ δεν κατανοήσαμε:
«Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι λεύτερος!»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου