ΟΙ ΣΙΔΕΡΕΝΙΟΙ ΓΙΓΑΝΤΕΣ…

ΟΙ ΣΙΔΕΡΕΝΙΟΙ ΓΙΓΑΝΤΕΣ…

ΟΙ ΣΙΔΕΡΕΝΙΟΙ ΓΙΓΑΝΤΕΣ…

Μια φορά και έναν καιρό, οι άνθρωποι κατασκεύασαν τους ανεμόμυλους.

Οι πέτρινοι γίγαντες, καλοσυνάτοι και φιλικοί στους ανθρώπους και στο περιβάλλον, αφηνόταν στους ανέμους κι έπαιζαν μαζί τους στροβιλίζοντας τη φτερωτή τους, κινώντας τις τεράστιες πέτρες που άλεθαν το στάρι κι έδιναν αλεύρι για το πεντανόστιμο ψωμί.

Και ο καιρός πέρασε και ήρθε μια άλλη εποχή, που κοιτούσε αφ΄ υψηλού τους πέτρινους γίγαντες, που ίσως τώρα να μην γυρνούσαν τις φτερωτές τους για να παράξουν ενέργεια και δύναμη, αλλά στεκόταν εκεί περήφανοι για να φωτογραφίζονται οι επισκέπτες.

Σ΄αυτόν τον καιρό, ξεφύτρωσαν ξαφνικά κι απρόοπτα, σιδερένιοι γίγαντες, πανύψηλοι και τρομακτικοί και τόσο εχθρικοί, που ακόμη και ο άνεμος τρόμαζε από την ξαφνική παρουσία τους σε τέτοια ύψη δημιουργώντας ανεμοστρόβιλους…

Η βροχή ξαφνιάστηκε τόσο, που το βαλε στα πόδια και το χιόνι, που τόσο πολύ περίμεναν οι βουνοκορφές, για να τις στολίσει με το λευκό χιτώνα του, έλαβε το σήμα από τους τρομακτικούς γίγαντες που του έκαναν σινιάλο να μην διανοηθεί και πέσει επάνω τους…

Καταπράσινα, όμορφα βουνά, με μοναδικά τοπία, που λίγα μόνον χρόνια πίσω έλκυαν τους τουρίστες να περπατήσουν στις πανέμορφες πλαγιές, να φωτογραφηθούν στα πράσινα δάση, να θαυμάσουν τα πουλιά και τα ζώα που έμεναν εκεί, ξαφνικά ξηλώθηκαν, δίχως έλεος ή κάηκαν, αφήνοντας, τις άλλοτε παραδεισένιες περιοχές, γυμνές κι απροστάτευτες στο έλεος των σιδερένιων γιγάντων…

Τα ζώα και τα πουλιά κατέβηκαν πιο χαμηλά, αναζητώντας τρόπους επιβίωσης κι άλλα χάθηκαν, χτυπημένα από τους άψυχους γίγαντες, καθώς πετούσαν ελεύθερα κι ανέμελα…

Κι αν έβλεπες από ψηλά το άλλοτε παραδεισένιο τοπίο, τώρα θα σου θύμιζε απέραντο νεκροταφείο, με σταυρούς τεράστιους τους σιδερένιους γίγαντες…
Νεκροταφείο κατασκευασμένο από τους νεκροθάφτες της ανθρωπότητας, που δεν ρωτήθηκε για τίποτα και κυρίως δεν ρωτήθηκε για το πως επιθυμεί το θάνατο της…

Γιατί οι εκτελεστές της Δημιουργίας σε κάθε της μορφή, νοιάστηκαν μόνον για το χρήμα , για το κέρδος τους και όχι για τη φύση και τις επιπτώσεις σε αυτήν…

Οι ξένοι προς το περιβάλλον γίγαντες υψώθηκαν με τη δύναμη της έπαρσης των ανθρώπων που είχαν επίσης καρδιά σιδερένια, χωρίς αισθήματα, χωρίς Δικαιοσύνη και χωρίς Αισθητική κι Αρμονία…

Και ήρθε κι ένας άλλος καιρός, όπου η λειψυδρία τους έδιωξε όλους προς αναζήτηση νερού, μιας και το χιόνι και η βροχή έφευγαν μακριά από τις απειλητικές φτερωτές και όπου τα πουλιά δεν πλησίασαν ξανά γιατί ούτε και δάση υπήρχαν για να φτιάξουν φωλιές.

Κι έμειναν μοναχά οροσειρές νεκροταφεία, για να θυμίζουν στις νέες γενιές την ανθρώπινη μισαλλοδοξία αλλά και τις συνέπειες των ανθρώπινων επιλογών που εμπιστεύτηκαν άκαρδους να τους κυβερνήσουν, αλλά και τα αποτελέσματα της αδράνειας και της αδιαφορίας τους, που έφερε την καταστροφή τους γιατί πλανήθηκαν από τον τίτλο… πράσινη ανάπτυξη….

https://www.gpeppas.gr/perivalon/krifes-epiptosis.html

Αφροδιτη Καρανίκου