Η ΠΑΙΔΕΙΑ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ «ΧΟΛΕΡΑΣ»

 

Η ΠΑΙΔΕΙΑ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ «ΧΟΛΕΡΑΣ»

Το παλαιό, δασκαλοκεντρικό σχολείο, ήθελε τον δάσκαλο να είναι η “αυθεντία’, ο παντογνώστης, ο σμιλευτής ψυχών. Ρόλοι δύσκολοι κι απαιτητικοί, που για να πραγματωθούν χρειαζόταν κοινό, υπάκουο και πειθαρχημένο.
Ο υπάκουος μαθητής που θα απομνημόνευε την έτοιμη γνώση, θα ήταν και ο μαθητής με τον καλύτερο βαθμό, αυτός που θα αρίστευε, ο σημαιοφόρος κι αργότερα ο φοιτητής που επίσης θα ήταν μελετηρός και θα αποφοιτούσε ως ένας καλός και πολλά υποσχόμενος επιστήμονας, καθηγητής ή δάσκαλος.

Στη δασκαλοκεντρική μάθηση όμως,απουσίαζε η κριτική σκέψη, ο διάλογος, η βιωματική μάθηση.
Γιατί η “αυθεντία”, δύσκολα δέχεται την κριτική και την απόρριψη.

Το πιο δύσκολο κι απαιτητικό κοινό είναι οι μαθητές και μάλιστα όσο πιο μικρή η ηλικία τους τόσο πιο πολλές οι απαιτήσεις.

Για να εμπιστευτούν τον δάσκαλο, πρέπει να νιώσουν πως εκείνος νοιάζεται πραγματικά για όλους, δεν κάνει διακρίσεις, σέβεται τις ιδιαιτερότητες και την προσωπικότητα τους, τους επιτρέπει να σκεφτούν, να εκφραστούν,να κάνουν λάθος και να μάθουν μέσα από αυτό, δημιουργεί τις ευκαιρίες για βιωματική μάθηση, για βελτίωση των αδυναμιών και αξιοποίηση των δυνατοτήτων τους.

Όλες αυτές οι απαιτήσεις των μαθητών, χρειάζονται έναν δάσκαλο που να έχει αφήσει στην άκρη τη δική του εμπειρία ως μαθητής στο δασκαλοκεντρικό σύστημα, να είναι ελεύθερο πνεύμα και η προσωπικότητα του να διακατέχεται από αξίες κι αρχές, όπως η δικαιοσύνη και ο σεβασμός.

Για να εφαρμοστεί η συνεργατική, βιωματική μάθηση χρειάζεται επίσης μια κοινωνία που να διακατέχεται από αξίες και αρχές.

Στη σημερινή κοινωνία που χαρακτηρίζεται εξ’ολοκλήρου από αντιαξίες και έλλειψη αρχών και που η παιδεία δεν είναι στις προτεραιότητες της, είναι ανέφικτο ένα τέτοιο εκπαιδευτικό σύστημα.

Δυστυχώς, η παράνοια της κοινωνίας μας εκφράζεται και μέσα από την παιδεία.
Τα νέα βιβλία του παιδαγωγικού ινστιτούτου ενορχηστρώνουν τον τρόπο διδασκαλίας έτσι, ώστε να καθοδηγούν και να περνάνε αβίαστα στους μαθητές, έννοιες και καταστάσεις που ο δάσκαλος δεν μπορεί να διαπραγματευτεί.

Για παράδειγμα η άσκηση στο βιβλίο της ΣΤ’ δημοτικού, που ζητάει από τους μαθητές να γράψουν μια επιστολή στο δήμαρχο για τους πρόσφυγες που κάποιοι θελουν να τους διώξουν.Ο μαθητής καλείται με τρόπο “υπνωτιστικό”, χωρίς επιλογές αλλά και χωρίς αληθινή γνώση να πείσει τον δήμαρχο να κρατήσει τους πρόσφυγες και να βελτιώσει τον τρόπο ζωής τους.

Στην άσκηση αναφέρεται πως οι αυτόχθονες λαοί έχουν σχεδόν εξαφανιστεί.
Ας δούμε τώρα πόσο περίτεχνα έχει σχεδιαστεί η φίμωση του δασκάλου και η καθοδήγηση των μαθητών από την πολιτεία το κρατος.
Ο συνειδητοποιημένος δάσκαλος θα πρέπει να εξηγήσει πρώτα στους μαθητές του τι σημαίνει αυτόχθονες λαοί, ποιοι είναι αυτοί και φυσικά να προτρέψει τους μαθητές του να μελετήσουν τη Διακήρυξη του ΟΗΕ για τους αυτόχθονες λαούς και τα δικαιώματα τους.

Σε δεύτερη φάση πρέπει να γίνει μελέτη για το ποιοί χαρακτηρίζονται ως πρόσφυγες, ποιοι ως μετανάστες, ποιοι ως λαθρομετανάστες και αναπόφευκτα να ασχοληθούν με το φαινόμενο της λαθρομετανάστευσης που κατακλύζει τη χώρα μας τα τελευταία χρόνια.

Έπειτα να ζητήσει από τους μαθητές του να ασχοληθούν με την άσκηση του βιβλίου τους, την οποία τώρα με τη γνώση που ήδη κατέχουν , οι ίδιοι οι μαθητές θα τη χαρακτηρίσουν ως απαράδεκτη, προπαγανδιστική, λανθασμένη κι αναληθής ως προς τα στοιχεία της.

Μόνοι τους θα αναφέρουν στον δάσκαλο πως οι αυτόχθονες λαοί δεν έχουν εξαφανιστεί αλλά τα διακαιώματα τους καταπατώνται και πως οι διωγμένοι από διάφορες χώρες δεν μπορούν να χαρακτηριστούν ως πρόσφυγες.

Μια τέτοιου είδους εκπαίδευση, θα έδινε στους μαθητές πραγματική γνώση, θα επέτρεπε να οξυνθεί η κριτική τους ικανότητα και θα καλλιεργούνταν η αξία της Δικαιοσύνης μέσα τους.

Η ερώτηση είναι: θέλει το κράτος μας τέτοιου είδους πολίτες που θα ασκούν αυστηρή κριτική αφού έχουν μελετήσει Διακηρύξεις και νόμους;;;
Και η απάντηση είναι ΟΧΙ, γιατί τέτοιοι πολίτες θα μπορούν να φιλτράρουν και να κρίνουν κάθε νέο νόμο.

Θέλει το κράτος μας τέτοιους δασκάλους που να καθοδηγούν τους μαθητές στο δρόμο της αληθινής γνώσης;;;
Η απάντηση είναι ΟΧΙ…
Ένας τέτοιος δάσκαλος στη σημερινή κοινωνία θα δεχόταν την αποδοκιμασία από τους ίδιους τους γονείς, που χωρίς να έχουν μελετήσει τη σημασία ορισμένων εννοιών, τις χρησιμοποιούν και κόπτονται γι αυτές, έχοντας λανθασμένη την έννοια της αλληλεγγύης στον εγκέφαλο τους.

Αυτός ο δάσκαλος ως δημόσιος υπάλληλος, θα έρθει σε έντονη σύγκρουση με το αρμόδιο υπουργείο και είναι πολλές οι πιθανότητες να τεθεί σε επίπληξη από τους ανωτέρους του ή ακόμη και σε διαθεσιμότητα.

Είναι λοιπόν ολοφάνερος ο σκοπός της σημερινής παιδείας, για το τί είδους πολίτες θέλει να διαμορφώσει. Όπως ολοφάνερο είναι, μέσω του παραδείγματος,πως η ελευθερία στη μάθηση είναι ένα παραμύθι.

Η σύγχρονη εκπαίδευση δεν διαμορφώνει πολίτες ελεύθερους, με κριτική σκέψη αλλά πολίτες με κατευθυνόμενη σκέψη.

Οι δάσκαλοι δεν είναι παρά πιόνια και θύματα αυτών που ελέγχουν την ύλη των σύγχρονων βιβλίων της εκπαίδευσης.

Αυτή είναι η σύγχρονη κοινωνία μας, πιο απολυταρχική και δικτατορική από ποτέ άλλοτε.

Αυτή είναι η πραγματικότητα μέσα στην οποία μεγαλώνουν κι εκπαιδεύονται τα παιδιά μας.

Ως γονείς, η δύναμη μας είναι τεράστια.
Ως πολίτες, με τα παιδιά μας να είναι το μέλλον του κόσμου μας, η δύναμη μας είναι επίσης τεράστια.
Έως πότε θα επιτρέπουμε σε κάποιες ομάδες να υποτιμούν τη νόηση μας;;;
Να χειραγωγούν τα ίδια τα παιδιά μας μέσα από τον ιερό σκοπό των σχολείων για να εφαρμόσουν τα άρρωστα σχέδια τους;;;
Η συνείδηση του καθενός, ας δώσει την απάντηση…

ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΚΑΡΑΝΙΚΟΥ

ΠΗΓΗ